جام نوزدهم به پایان رسید و «ماتادورها» ضیافت نوزدهم را با شادی وصف ناشدنی به پایان بردند. این جام نیز مانند سایر تورنمنت های بزرگ با رخدادهای تلخ و شیرین زیادی همراه بود. این مطلب با قرض گرفتن عنوان فیلم معروف «سرجیو لئونه» نگاهی گذرا به این جام دارد و یک بار دیگر خوب ها، بدها وزشت های جام جهانی 2010 را مرور می کند.

خوب

طرفداران بافانا بافانا

آن ها این جام را به یک تورنمنت لذت بخش تبدیل کردند. شور آن ها، سرخوشی شان و عشق بی کرانشان به فوتبال و کشورشان، بزرگترین برگ برنده میزبان در جام نوزدهم  بود.

جابولانی

بیشتر بدنام اما در کل خوب. بازیکنان باهوشی مانند دیه گو فورلان خیلی زود توانستند خودشان را با این توپ وفق دهند. جیووانی فان بروکهورست نیز بدون جابولانی نمی توانست آن گل بی نظیر را به اوروگوئه بزند.

دیه گو مارادونا

ما عاشق او شدیم، تیمش عاشق او شد و او عاشق تیمش بود. مارادونا بود که وقتی شایعه ای در موردش منتشر شد، گفت:" من امروز با نامزدم ورونیکا قرار دارم. او 31 ساله و جذاب است و من علاقه ای به حاشیه ها ندارم". او دیوانه است اما دیوانه ای دوست داشتنی.

آلمان

جوان، جذاب، پرطراوت و چالاک، سرشار از استعداد و تیمی از نژادهای مختلف، وقتی با یک نمایش زیبا هم همراه شود، شما را دیوانه خود می کند. در ضمن به این تیم یک مربی باهوش، متفکر و بسیار خوش تیپ را هم اضافه کنید. همان کت خوش دوخت و پولوور یقه هفت آبی رنگ یوآخیم لو کافی است تا در دل خیلی ها جا باز کند.

هشت پا

همه جهان  به پل چشم می دوختند تا این هشت پای آلمانی نام برنده بازی بعدی را از ظرف غذایش بیرون بکشد. او توانایی ویژه ای دارد یا همه ما دیوانه شده بودیم؟

هواداران کره شمالی

خوشحال. ساده بگوییم مردمی که تفریح می کردند و پرچم های کم تعدادشان را تکان می دادند. اما آن ها واقعا کی بودند و از کجا آمده بودند؟ ما هرگز نخواهیم دانست واکنش مردم کره شمالی به تیم ملی این کشور پس از شکست برابر پرتغال چه خواهد بود.

درام جذاب

خیلی ها می گویند این جام چنگی به دل نمی زد و فوتبال ضعیف به نمایش گذاشته شد. اما عجله نکنیم. این جام وقایع دراماتیک کم نداشت: انقلاب فرانسه، فاجعه ایتالیا، گل لمپارد به آلمان، حرکت سوارز و اشتباه مرگبار ملو. چه کسی به ضربه ای که زیدان به ماتراتزی زد، نیاز دارد؟

بد

ووووزلا

با وجود چهار هفته زندگی در کنار ووووزلا، در آخر کار هم نمی شد با این بوق بد صدا کنار آمد. انگار 90 هزار مگس در گوش شما  «ویز ویز» کنند. شاید این بوق ها در دست تعدادی نوازنده خوب باشد، ولی وقتی گروه زیادی بدون هیچ نظمی آن را بزنند، غیر قابل تحمل است.

آتزوری

پس از این که ایتالیا توسط اسلواکی از جام کنار رفت، گاتوزو گفت:"قهرمان جهان که شدیم، تمام تیم مدال افتخار ملی گرفتند. اما حالا باید مدال شرمساری بگیریم. ایتالیا باید دوباره خودش را پیدا کند. امشب با لگد محکمی از جام بیرون افتادیم". به نظر نمی رسد بتوان چیزی به این حرف اضافه کرد.

انگلیس

پارک ژوراسیک. چیزی بیشتر از این نمی توان در مورد این تیم گفت. این تیم کلکسیونی از اشتباهات و حماقت ها داشت که می توان نقطه اوج آن را در اشتباه عجیب رابرت گرین در روز اول برابر آمریکا دانست. زخم شکست سنگین از آلمان حالا حالاها خوب نمی شود.

سکوهای خالی

نمی توان با این بهانه که قیمت بلیت ها برای مردم عادی آفریقای جنوبی گران بود، توجیهی برای سکوهای خالی تراشید. این نقطه ضعف بزرگ نه در یک بازی که در تمامی بازی ها دیده می شد.

زشت

لوئیز سوارز

شاید اگر هر بازیکن دیگری هم در بازی با غنا جای او بود همین کار را می کرد. به راستی کار او را چه می توان نامید؟ «یک دست خدای دیگر». خیلی ها  می خواستند او را به جرم جنایتی کثیف به صلیب بکشند. اما او جانی نبود، فقط کار زشتی انجام داده بود.

ریمون دومنک

تنها کسی که در آستانه تورنمنت تاکتیک تیمش را تغییر داد، به خبرنگاران کشورش توهین کرد، کنترل بازیکنانش را از دست داد، نتوانست شورش شاگردانش را مهار کند و در پایان بازی با آفریقای جنوبی هم حاضر نشد با کارلوس آلبرتو پریرا دست دهد. بله دومنک بدترین مربی جام نوزدهم بود.

مربیان

مربیان زیادی در این جام بی آبرو شدند. دونگا با لباس های افتضاحش سوژه خنده شد، لیپی شیرینی جام قبلی را از بین برد و دومنک هم که «همه چیز تمام» بود. سه کشور صاحب فوتبال به لطف این مردان نمایشی خجالت آور ارائه کردند. راستی یک نام دیگر در این میان به خاطرتان نمی آید؟ بله فابیو کاپلوی بزرگ!